گل عشقت كه‌ می بویم به‌ یاد آن نگاه‌ خیس و نم ناكت

شوم، آشفته‌ و دیوانه‌ هردو نگاه‌ پاك و غم ناكت

تو كه‌ باد بهارانی بر این تن وز كه‌ می سوزد تنم در تب

كه‌ می سوزد دلم در آتش سینه‌

چنان شمعی بر افروزد میان آسمان شب

تو احساسات نوید عاشقی را دادو باراندی

دوچشم بی فروغم را

به‌ دشت خشك احساسم

فرا دادی كبوتر وار پروازی

به‌ اوج قله‌های درك و ادراكها ولی افسوس و صد افسوس

فنا گشتند همه‌ در اوج رویاها

كنون بار سفر بسته‌ و از تو دور خواهم شد

و چون گمگشته‌ ای در جاده‌ پایان رویاها پیشخواهم رفت

و چون تو بنگری از پشت این مه‌ غبار آلود خواهد دید

هنوز در حال رفتن هستم و اجباری به‌ رفتن بود

رفیقا پس دگر دیگر نگو جانا تو خود ویرانه‌ كردی

آشیان عشق و دوستی را.

تو باش تا من باشم

تو با این دل کندن

کجا رفتی بی من

بگو نزدیکم به شب رسیدن تو

بیا که رها شم از اینهمه درد

که صدا شم از این شب سرد

که تموم بشه فاصله ها

بیا که من از تو خسته ترم

به هوای خونه بیا

تو باش تا من باشم

تو با این دل کندن

کجا رفتی بی من

بگو نزدیکم به شب رسیدن تو

که صدا شم از این شب سرد

بیا که من از تو خسته ترم

که من از من بی خبرم

تا پیدا شم

نزار تنها باشم

تو شب رسیدن تو

تو شب رسیدن تو 

نمی تونی دوریش رو تحمل بکنی ....!!

نمی تونی بهش بگی چقدر دوستش داری ...!!

برای همین عاشقا دیوونه میشن...!!

همه تن چشم شدم خیره به دنبال توگشتم

شوق دیدار تو لبریز ازجام وجودم

شدم آن عاشقه دیوانه که بودم

درنهانخانه جانم گل یاد تو درخشید

باغ صد خاطره خندید.عطرصدخاطره پیچید

یادم آمد که شبی باهم ازآن کوچه گذشتیم

پرگشودیم وازآن خلوت دلخسته گذشتیم

ساعتی بر لب جوی نشستیم

توهمه راز جهان ریخته درچشم سیاهت

من همه محو تماشای نگاهت

آسمان صاف وشب آرام

بخت خندان و زمان رام

خوشه ماه فروریخته در آب

شاخه ها دست براورده به مهتاب

شب وصحرا و گل وسنگ

همه دل داده به آوای شباهنگ

یادم آمد تو به من گفتی

از این عشق حذر کن

لحظه ای چندبر این آب گذران است

آب آیینه ی عشق گذران است

توکه امروز نگاهت به نگاهی نگران است

باشدفردا که دلت بادگران است

تافراموش کنی چندی از این شهر سفر کن

باتوگفتم حذر از عشق ندانم

سفر از پیش تو هرگز نتوانم نتوانم

روز اول که دل من به تمنای توپر زد

چون کبوتر لب بام تو نشینم

تو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستم

باز گفتم که توصیاد ومن آهوی دشتم

تا به دام تودر افتم همه جا گشتم وگشتم

حذر از عشق ندانم.نتوانم

                             

اشکی از شاخه فرو ریخت

مرغ شب ناله تلخی زد وبگریخت

اشک در چشم تولغزید

ماه بر عشق تو خندید

یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم

پای در دامن اندوه کشیدم

نگسستم.نرمیدم

رفت در ظلمت غم آن شب وشبهای دگر هم

نگرفتی دگر از عشق عاشق آزرده خبر هم

نکنی دیگر آن کوچه گذر هم

بی تواما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم