هـــــــوا...
هـــــــوای غــــــ ـــــــــــ ـــــــــــم است
هــــــوا...
هـــــوای دلتنگــــــ ــــــی ست
هــــــوا..
هـــــوای بغــــ ـــ ــــ ــ ــــ ــــض هـای نشکستــــه است
هــــــوا...
هــــــوای دل مـــ ــــ ـــن است
هــــــوا...
هــــــوای فـاصلــــ ـــ ـــــ ـــــ ـــ ــه است
هــــــوا...
هــــوای دور بـــــــودن هـا ست
هــــــوا...
هــــــوای نبــــــــ ــــــ ــــــــــــــ ــــــــــــ ــــــــودن تــوست
هـــــوا...
همــان هـــــــوای ســــــــــردی ست
کـه بــارش ایـن بــــاران اسفنـــــــــــدی هـم
دو نفــــره اش نکـــــــــــــــــــرد
آری...
همیـــن بــاران را مـی گـویــــم
همیـــن بـــاران کـه بـــــوی نمنــــــــــاک بهـارانـه اش
بـوی نفــــس هـای تــــــــو را بـه یـــــادم می آورد
آه...
دلــــم بدجـــور تنگـــــــــــــــ است
آن قـــدر کـه خـاطــــــره ی هـر کوچــــــه بـاغ
خفــــه ام کـــرده است
دلــــــم از نبــــــــــــــودن ت پـــر است
آن قــدر کـه اضافــــه اش از چشمــــــانـم مـی چکــــــد
و بـارانـــی مـی شـــود و
مـی بـارد بر سقـف لحظـــه هـای تنهـــــــــــایـی ام
و مــــن از پشـــت پنجـــــــره هـای بـارانــــی ام
دختـــرکـی را مـی بینــــــــم
کـه در دالان هـای تنگــــــــــــــــــــ دل کـوچــک ش
از دوری مـــرغ عشــــــــــــق ش
تمــــــام کـــوچـه بــاغ هـا را
زیــر بـــاران چشمــــــان منتظــــــــــــــــــــــــرش
یـک نفـــــــره
بـا یـــــــــــــــــــــــــاد او
قـــــــــــــــدم مـی زنــد
پروردگارا 
